Sommige
zien ze als ‘Kaaskoppen’ of gekke oranje supporters. Klompendragers, reizigers,
‘verkapte’ Duitsers met ongeveer dezelfde taal, etc.
Maar
dat is niet hoe ík ze zag... ‘Knappe surfgoden’: dit is het beeld dat ik van
Nederlanders had! Allemaal lang, blond, bruin, gespierd...
Je
moet het me vergeven! Ik was 15 jaar oud en op vakantie in eigen land, Frankrijk.
Ik was er samen met mijn ouders en mijn zus. Zij wilde graag leren surfen. Ik
wilde graag surfers leren kennen... Ik was een tiener met talloze hormonen die
door mijn lijf gierden. En die hormonen werden beloond: we gingen op vakantie
in het dorp waar ook een paar surfcamps iedere zomer vol zitten met jongeren
die graag de Franse golfen willen komen temmen.
Dat
is dus in deze fantastische omgeving van zon, strand en zee dat ik kennis
maakte met het Nederlandse volk. Ik wist niet zoveel over Nederland. Ik kende
natuurlijk al de Hollandse kaas, molen en tulpen. Als tienermeisje ontdekte ik
toen een nieuwe kant van Nederland: haar knappe, sportieve jonge mannen. Een
kant dat op zich niet zo vervelend is om te leren kennen!
Wat
ik ook zo fascinerend over hun vond was hun hele uitstraling: zo vrij van
geest. Dit is precies wat ze uitstraalden en dat vond ik geweldig.
En
wat moest gebeuren, gebeurde: op mijn zestiende werd ik smoorverliefd op zo een
knappe Nederlander. Een mooie en idyllische eerste liefde. We geloofden erin en
het zou natuurlijk voor altijd duren. ‘Voor altijd’ zijn ook logischerwijs twee
van de eerste woorden die ik in het Nederlands leerde. Maar deze eerste liefde
was net zo eindeloos als de zomer: niet dus!
Behalve
mijn eerste liefdesverdriet liet deze korte relatie andere sporen achter: ik
had die jongen in Nederland bezocht en toen werd ik pas verliefd... Niet op hem
maar op zijn land! Het was toen al te laat en niet meer te herstellen. Ik was
verkocht en zou ooit koste wat kost achter komen of dit land voor mij bestemd
was.
We
zijn nu vijftien jaar later: de hormonen van de puberteit hebben al lang mijn
lichaam verlaten, maar een ding is zeker: ik ben nog steeds verliefd op
Nederland. Ik zeg niet dat het altijd zonder slag of stoot gaat, maar de liefde
blijft bestaan. Ik weet inmiddels dat Nederlanders niet allemaal knappe
surfgoden zijn, maar ik vind hun vrije geest nog steeds even fascinerend. Ik
hou van hun openheid, maar moest eerst echt even wennen aan hun directheid.
Elf
jaar geleden heb ik de grote stap gewaagd: ik ben voor één jaar in Nederland
komen wonen en studeren. Wat een tijdelijke samenwoning zou zijn, is nu een
vaste relatie geworden!
